Saniewski poszedł po rozum do głowy, zwrócił uwagę na to, co się teraz kręci na świecie i spróbował swych sił w budowaniu filmowej mozaiki. Rezultatem jest "Bezmiar sprawiedliwości", jeden z najlepszych filmów polskich ostatnich lat, zrealizowany na światowym poziomie. Obraz ten jest wielowarstwową przypowieścią o ludzkiej naturze. Nie tak dobrą jak historie Soderberga, Inárritu, Greengrasa czy Altmana. Kiedy złoży się całość widać, że owa wielość warstw jest dość pozorna. Reżyserowi nie udało się zejść do poziomu prawd osobistych. Zawsze, gdzieś na drugim planie, obecna pozostaje Prawda Obiektywna, która upraszcza całość. Zakończenie jest jedynym sporym potknięciem reżysera, bowiem w tego typu historii takie banały i komunały po prostu nie uchodzą. Pod tym względem za blisko mu do Perelmana niż Haggisa. Jednak nawet w tym uproszczeniu Saniewski nie zbłaźnił się do końca, dzięki przewrotności i ironicznemu dystansowi. Oto demaskatorska opowieść, która odbiera złudzenia zamiast rodzić cynika, kształtuje młodego idealistę.
Cóż póki co w tym nurcie światowego kina Saniewski na terenie Polski jest niepokonany. Miło, że w końcu w Polsce kręci się coś więcej niż tylko komedie romantyczne i kino szeroko pojętego kryminału.